استفاده‌ی درست از ظرفیت افسانه‌های محلی
نگاهی بر فیلم «پوست»
سینمافا- محمد پورصادقی- فیلم سینمایی «پوست»، فیلمی که مشخصا با مهارت و وسواس مخصوص تازه واردان عاشق سینما ساخته شده است، در سینماهای کشور به نمایش درآمده است. داستان این فیلم، ریشه‌هابی در باور عامه دارد و به گونه‌ای که مخاطب را به درون خود بکشاند، ترس‌های نهفته در او را برملا می‌سازد. این سبک روایت، به شدت متکی بر فرا‌داستان است و هرچه مخاطب از پیشینه‌ی تاریخی آن به صورت باورمندانه آگاهی داشته باشد، می‌تواند با آن ارتباط عمیق‌تری برقرار کند.
بهرام و بهمن ارگ، بر خلاف فیلم‌های فانتزی یا ترسناک معمول سینمای هالیوود، دنیای جدیدی را نمی‌آفرینند، بلکه ماوراالطبیعه‌ای که انتظار آن را داریم در دنیای موجود آشکار می‌کنند. این امر به درستی انجام شده است و بیننده، با اعتماد به عناصر سینمایی که ارائه می‌شود، به طرز باورپذیری با دنیای فیلم ارتباط برقرار می‌کند. اگر این اتفاق نمی‌افتاد، تبیین ماجراهای ماورایی فیلم یا توجیه نتایج آن به عنوان امری خارق‌العاده، به سرعت مشروعیت خود را کاهش می‌داد و فیلم به اثری مضحک بدل می‌شد.
عناصر سینمایی، چیزهایی که پایه‌های باورپذیری فیلم را محکم کرده‌اند، با دقت و ظرافت خاصی چیده‌شده‌اند و استفاده از زبان ترکی، آوازهای بی‌نظیر عاشیق و موسیقی بومی، به آن اصالتی ویژه بخشیده است. برادران ارک، در انتخاب و طراحی لوکیشن‌ها وقت و وسواس زیادی به خرج داده‌اند. میزانسن ها چشم‌نوازند، جلوه‌های ویژه روایت را یاری می‌کنند و بازیگران به طرز قابل اعتمادی، به داستانی که بازی می‌کنند باور دارند. همه‌ی این عوامل باعث می‌شود که مرز بین خیال و واقعیت در اغلب سکانس‌های این فیلم از بین برود.
نقطه ضعف اصلی داستان، کمرنگ بودن درام و رابطه‌ی عاطفی میان آراز و معشوقه‌اش است. با این حال، به عقیده‌ی بسیاری دوگانه‌ی اخلاقی مادر یا معشوقه برای مخاطب تکان‌دهنده است.
با نگاهی به تجارب برادران ارک در سینمای کوتاه، و حالا تکیه بر فیلم سینمایی پوست، می‌توان گفت که با فیلم‌سازی آن‌ها بر ظرفیت‌های تکنیکی سینمای ایران افزوده شده است.
