کورش سلیمانی با یک تئاتر موفق به صحنه آمده است
نگاهی بر نمایش «توافق‌نامه»
سینمافا- محمد پورصادقی- کورش سلیمانی این روزها با یک نمایش جدید به سالن استاد ناظرزاده‌ی کرمانی در مجموعه‌ی تئاتر ایرانشهر آمده است. در ادامه نگاهی کوتاه به کیفیت این نمایش با حضور بهنام تشکر، کورش سلیمانی و رامین ناصرنصیر می‌اندازیم.
“توافق‌نامه” نمایشنامه‌ای واقع‌گرایانه نوشته‌ی فیلیپ کلودل فرانسوی است که در قالب یک طنز تصویری، دوستی پر فراز و نشیبی را به تصویر می‌کشد. ارتباط دوستانه در این نمایشنامه به گونه‌ای است که همواره مخاطب را غافلگیر می‌کند. کلودل سعی کرده است تأثیرات جهان بیرونی و اتفاقات اجتماعی و سیاسی بر شخصیت‌ها را نشان دهد و آن‌ها را متاثر از دیدگاه‌های چپ و راست فرانسه معرفی کند. در زمانه‌ی تعریف شده در داستان (دهه ۸۰ میلادی)، همه چیز بر اساس سود و زیان تنظیم می‌شود، حتی یک دوستی عمیق بین دو آدم فرهیخته.
سلیمانی در بازگردانی و الهام از نمایشنامه کاملاً وفادار به متن اصلی است و بدون تکلف و زیاده‌گویی، به قلب داستان و فحوای انسانی و اخلاقی آن زده است. رضایت مخاطب از داستانی که بر روی صحنه می‌بیند و درک می‌کند نشان از موفقیت او در محلی‌سازی مفاهیم اخلاقی انسان فرانسوی برای مردم جامعه‌ی ایران است.
در این نمایش، کوروش سلیمانی در نقش یک نویسنده‌ی مهجور به اصول اخلاقی جامعه پایبند است و بهنام تشکر در نقش یک بازیگر ناموفق است که تنها به فروش خانه‌اش اهمیت می‌دهد. این تعریف شخصیت‌ها زمانی به کار عمق و معنا می‌بخشد که بازیگری، برای اجرا آن‌ها را درک و درونی کرده باشد. به لطف ذکاوت و ریزبینی کورش سلیمانی، خود او، بهنام تشکر و حتی ناصرنصیر در موقعیت‌های درستی قرار گرفته‌اند و به خوبی نمایانگر شخصیت تعریف شده‌شان هستند. آن‌ها حتی بازی‌های اغراق شده را هم با درخشش به نمایش می‌گذارند. بهنام تشکر نقش دنی را با تمام وجود و به شکلی متضاد و متناقض بازی کرده و هویت امروزی انسان را به تماشاگران نشان می‌دهد. رامین ناصرنصیر هم با انرژی و تمرکزی مثال‌زدنی، نقش یک خریدار ساده دل را بازی می‌کند که مدام توسط دیگران و حاکمان به بازی گرفته می‌شود. و کورش سلیمانی در نقش یک دوست قدیمی، تناقضات و نوساناتی که بین ارزش‌ها و وجدان وجود دارد را به تصویر می‌کشد.
طراحی صحنه نیز با استفاده از جعبه‌های متعدد و خانه‌ای نرم و راحت، فضای داخلی خانه که نشان از تزویر دارد را نشان می‌دهد. نورپردازی، صدا و موسیقی می‌توانست به حد بالاتری از کیفیت برسد و بیشتر در خدمت داستان و فضای حسی صحنه قرار بگیرد اما با همه‌ی این نقصان، «توافق‌نامه» روی پای خودش ایستاده و شما را با رضایت قلبی و ذهنی درگیر از سالن بدرقه می‌کند.
