در اردیبهشت ماه در برج آزادی اجرا می‌شود
نگاهی بر نمایش «خانه‌ی برناردا آلبا»
سینمافا- محمد پورصادقی- نمایش “خانه برناردا آلبا” که برگرفته از نمایشنامه‌ای از فدریکو گارسیا لورکا است، به وسیله‌ی دانیال اربابی کارگردانی شده و این روزها در سالن اصلی برج آزادی به روی صحنه آمده است. این نمایش با بازیگرانی همچون مهشید آبیار، مبینا پورمیرزا، سحر خیراله و سایر بازیگران حرفه‌ای اجرا می‌شود و از تاریخ ۷ تا ۲۴ اردیبهشت در دسترس علاقه‌مندان به تئاتر قرار دارد.
خلاصه‌ای از داستان نمایش بیان می‌کند که برناردا آلبا، زنی بیوه است که پنج دخترش در محاصره‌ی حزن و اندوه زندگی او قرار گرفته‌اند. هر یک از این دختران تلاش می‌کنند تا به نوعی آزادی خود را به دست آورند، اما عواقب تراژیکی در انتظار آن‌هاست.
در این نمایش، نکات قوتی نیز وجود دارد که باید آن‌ها را برجسته کرد. اولاً، طراحی صحنه به خوبی انجام شده است و توانسته است فضای مناسبی را برای جریان داستان فراهم کند. ثانیاً، استفاده از موسیقی پرحجم و حماسی در نمایش، احساسات و تنش‌های موجود در داستان را تقویت کرده و تجربه‌ی تماشای یک تئاتر با تمام اجزای آن را تقویت کرده است. همچنین، طراحی گریم و لباس استانداردی که در این نمایش به کار رفته است، به وضوح نمایش‌دهنده‌ی جوانب شخصیت‌ها و زمان داستان است.
با این حال، نقاط تاریک زیادی نیز در این نمایش مشاهده می‌شود. از جمله بازی‌های غیرحسی و ماشینی بازیگران که از ایجاد همدلی و ارتباط عاطفی معنی‌دار با تماشاچیان کم می‌کند. همچنین، رد شدن سرسری از نقاط عطف قصه و اضافه گویی‌های بدون بهره‌برداری از آن‌ها، از عمق و جذابیت داستان کاسته و تماشاگران را درگیر رخوت می‌کند.
علاوه بر این، عناصر داستانی از عمق متن داستان اصلی و نیز آشفتگی در کارگردانی است. این موارد باعث دلزدگی و ناامیدی برخی از تماشاگران از نمایش می‌شود، زیرا اجرای نمایش برخی جنبه‌های مهم و ارزشمند داستان را به درستی بیان نمی‌کند.
به طور کلی، نمایش “خانه برناردا آلبا” با برخوردهای متفاوت خوب و نامناسب خود، یک تجربه مختلط را برای تماشاگران فراهم می‌کند. از یک سو، طراحی صحنه، موسیقی و طراحی گریم و لباس استاندارد به نمایش جذابیت می‌بخشد، اما از سوی دیگر، بازیگری غیرحسی و ماشینی و عمق داستانیِ کم، اجرایی ناکام را نمایش می‌دهد. به طورکلی، نمایش “خانه برناردا آلبا” به ارزیابی دقیق‌تر و اصلاح ضعف‌های خود نیاز دارد تا بتواند به شکوه و جذابیت داستان اصلی خود برسد و تجربه‌ای بی‌نظیر برای تماشاگران ایجاد کند. شکوهی که شاید می‌توان سراغ آن را در نسخه‌ی اجرا شده توسط دکتر علی رفیعی گرفت.
