دسته: سینمای ایران

ما جریان‌های حمایتگری مثل بنیاد سینمایی فارابی داریم. اگر بتوانیم یک ردیف بودجه اختصاصی برای فیلمسازان اول، در نظر بگیرد و نهادی کارش حمایت از فیلم‌های اول باشد، طبیعتا با پایین آمدن ریسک تهیه کننده و سرمایه گذار ، اتفاقات خوبی خواهد افتاد.

جریان فیلم کوتاه، در سینمای ما بالنده و پیشرو است. بعضی تهیه کنندگان ما در بخش خصوصی این حساسیت را درک کرده‌اند و در حوزه فیلم کوتاه سرمایه گذاری می‌کنند.

فکر می‌کنم سینمای کوتاه جدی‌تر است و بسیاری از کارگردانان بزرگ‌مان از دل فیلم‌های کوتاه آمدند. مثل آقای کیارستمی که از کانون پرورش فکری آمد. متاسفانه اکنون کانون، دیگر فعال نیست.

خط قرمزها توسط آیین نامه‌های دولتی که سال‌هاست تدوین و ابلاغ شده، وجود دارند. این به اعمال سلیقه و تغییر مدیران، مربوط نیست.

فیلم کوتاه چون به منافع گیشه و گردش اقتصادی فکر نمی‌کند، مقداری مستقل‌تر عمل می‌کند. با هزینه اندک تولید کردن، در سینمای کوتاه ارزش دارد.

فیلمی است که مخاطب را در نظر گرفتیم و اگر در گروه هنر و تجربه اکران شود هم مناسب خواهد بود. فیلم مخاطب عادی دارد و کسانی که دیدند هم آن را دوست داشتند. در عین اینکه ویژگی‌های خاص خودش را هم دارد.

اگر سالنی به فیلم‌های کوتاه اختصاص یابد هم امکان دیده شدن فیلم‌ها وجود خواهد داشت و هم فرصت کشف استعدادهایی مثل کارگردانی و بازیگری از این فیلم‌ها، به وجود می‌آید.

خود فیلم برایم مهم بود دیده شود و نه کار فردی خودم. چون این یک چالش گروهی است و همه بچه‌ها جلو و پشت صحنه باید یکدست باشند.