نگاهی به نمایش «خاتون پرده نشین»

سینمافا- محمد پورصادقی- نمایش “خاتون پرده نشین” که به کارگردانی میثاق یوسفی در عمارت نوفل لوشاتو به روی صحنه رفته است، تلاش می‌کند تا با تصویر کشیدن مسئله‌ی تبعیض و ظلم علیه زنان در فضای جنوب کشور، مخاطب را به فکر وادارد. داوود فتحعلی‌بیگی به عنوان نویسنده‌ی این کار، تلاش کرده است تا با خلق لحظات طنزگونه از شدت تراژدی داستان کم کند و برای تماشاگران یک تجربه‌ی توامان سرگرمی و تفکر را ایجاد کند. در ادامه نگاهی بر کیفیت این اثر می‌اندازیم.

یکی از نکات مثبت این نمایش، استفاده از موسیقی زنده به عنوان همراه احساسی رویدادها بود. این انتخاب باعث شده است تا عمق و احساسات مختلف شخصیت‌ها و گاهی کلام طنز آن‌ها، به طور مؤثری به تماشاگران منتقل شود. موسیقی زنده، فضای نمایش را پویاتر کرده است و به آن ابعاد اضافی بخشیده است.

در کار این‌ها، نمایش “خاتون پرده نشین” نقص‌های زیادی هم داشت. یکی از نقص‌های آن، طراحی شخصیت‌ها بود که به نظر کاریکاتورگونه و ضعیف درآمده بود. این مسئله باعث شده است که مخاطب، روحیات و عمق شخصیت‌ها را به درستی درک نکرده و ترکیبی از تراژدی و طنز در قالب داستان به درستی تصویر نشود.

طراحی نور نیز در این نمایش ضعیف بود و به فضاسازی در صحنه کمکی نمی‌کرد. فضاهای مختلف نمایش به دلیل ضعف طراحی نور، جذابیت و تمایز پیدا نمی‌کردند و تماشاگران درک کاملی از فضای رویدادها به دست نمی‌آوردند.

همچنین، تیم بازیگری در این نمایش نیز از لحاظ کیفی ناهمگون بود و لحن‌های نادرستی در بازیگران مشاهده می‌شد. این مساله به عدم باورپذیری داستان دامن می‌زد.

به طور کلی، کارگردان نتوانسته است به طرز موثری از پتانسیل داستان و موضوع موردنظر استفاده کند. از نظر تئاتری، این نمایش بهبود‌های قابل توجهی نیاز داشت و در نسخه‌ی فعلی، نمی‌توان آن را به عنوان یک نمایش حرفه‌ای دسته بندی کرد.