یک کرختیِ سرخوشانه
بررسی فیلم سینمایی «بی‌حسی موضعی»
سینمافا- محمد پورصادقی- «بی‌حسی موضعی» به کارگردانی حسین مهکام و با بازیگرانی چون حبیب رضایی، پارسا پیروزفر، سهیل مستجابیان، باران کوثری و حسن معجونی در دسته‌بندی کمدی‌های ابزورد قرار می‌گیرد. فیلم، تلاشی نوآورانه در سینمای ایران است و با ارائه‌ی یک فضای ابزورد جدید، برای مخاطبانی که به دیدن چنین فضایی عادت نداشتند، تازگی و جذابیتی فراهم می‌کند.
در این فیلم، شخصیت‌ها به‌طور کامل از رفتار منطقی و واکنش‌های عاقلانه‌ای بهره‌برداری نمی‌برند. این مشخصه‌های شخصیتی، به خوبی در ایجاد فضای ابزورد و طنز فیلم مؤثر بوده و آن‌ها در مواقع بحران نیز با بی‌تفاوتی و بیخیالی عمل می‌کنند. اما باید توجه داشت که این شخصیت‌پردازی‌ها تنها برای خلق فضای کمدی و ابزورد به‌کار رفته‌اند و نه به منظور ارائه‌ی انتقادی عمیق‌تر.
متأسفانه، کارگردان قادر به بهره‌برداری کامل از فضای ابزورد نشده و نتوانسته است انتقادها و پیغام‌های خود را به صورت کامل و عمیق بیان کند. تنها در چند دیالوگ سطحی ابتدایی، انتقادهایی درباره وضعیت اقتصادی کشور و وضعیت سینما در ایران بیان شده است. در حالی که اساسا منظور از ایجاد فضای ابزورر، ایجاد فرصتی برای تامل و تفکر درباره‌ی کیفیت زندگی و فلسفه‌ی اتفاقاتی است که مخاطب به صورت ملموسی با آن در ارتباط است. همچنین تناسب مناسبی بین چنبش داستانک‌ها و شخصیت‌ها ایجاد نکرده است و برخی از صحنه‌ها و رویدادها به‌طور کاملاً تصادفی و بدون منطق به نظر می‌رسند.
«بی‌حسی موضعی» از لحاظ فنی نسبتا قابل اعتناست. طراحی گریم و صحنه عالی است. فیلمبرداری و تدوین در برخی از صحنه‌ها ناکارآمد است، انتخاب موسیقی و طراحی صدا در برخی صحنه‌ها نیز ضعیف عمل کرده و به جذابیت و اثربخشی فیلم کمک نکرده است. بازی حبیب رضایی در نقش اصلی و بازی سایر بازیگران غیر از مستجابیان نیز قابل قبول است، اما کماکان عدم اتصال احساسی با شخصیت‌ها وجود ندارد.
در نهایت، فیلم «بی‌حسی موضعی» از نظر ساختار داستانی چیزی برای ارائه ندارد ام با ارائه‌ی شوخی‌های بامزه و لحن مسخره و سرخوشانه، مخاطب را سرگرم می‌کند؛ بنابراین بیشتر یک تجربه‌ی سطحی و سرگرم‌کننده است و برای مخاطبانی که به دنبال یک سرگرمی در ایام کرونا هستند، مناسب است.
