آنچه تئاتریها در مورد جشنواره تئاتر کودک همدان به سینمافا گفتند
سینمافا- پس از پایان بیست و پنجمین دوره از جشنواره تئاتر کودک و نوجوان در شهر همدان، نظر تنی چند از فعالان این دسته از تئاتر را درباره کیفیت برگزاری این دوره جویا شدیم.
محمدهادی عطایی:
از خانم کاظمی که واقعاً زحمت می کشند، تشکّر می کنم. خدا را شاهد می گیرم که هر کسی دبیر جشنواره بوده باشد می داند که برگزاری جشنواره ها در تهران هم مصیبت است. حالا این جشنواره ها به شهرستانها که می آید دیگر سختتر و بدتر. البته اینکه جشنواره ها به شهرستانها می آیند اتفاق خیلی خوبی است ولی من یک خواهشی دارم. نمی گویم جشنواره را برگزار نکنید امّا یک سال به جای چهل گروه، پنج گروه به جشنواره دعوت کنیم. هزینۀ آن سی و پنج گروه را سالن بسازیم. اولین دورهای است که من در این جشنواره حضور دارم ولی سالن ها برای سالها قبلاند. امکانات در بعضی سالن ها بدوی است و فکر می کنم سال هاست به روز نشده است. ما در نمایش ماهی سیاه کوچولو «شو آرت» داشتیم و محمّد عاقبتی واقعاً تا مرز سکته پیش رفت. می خواهم بگویم برای یک جشنوارۀ بین المللی این یک فاجعه است! این اتفاق جشنواره در همۀ استانها در حال انجام است ولی این شکل جشنواره برگزار کردن در همدان فقط بیلان پر کردن است. انشالله سال آینده جوری شود که گرچه تعداد کارها کم باشد ولی گروه ها بیایند و در سالنی مجهز اجرا بروند و از آن لذّت ببرند. ما در اینجا اصلاً لذت نمی بردیم.
زهرا طباطبایی:
در مورد جشنواره وقتی ما فراخوان را مطالعه کردیم، قرار بود هر اثر نمایش در بخش خردسال تنها دو بازیگر داشته باشد امّا متأسفانه در چندتا از آثار دیدیم که بازیگران بیشتری داشتند و این یک بی عدالتی بود. همچنین هفت نمایش خردسال در جشنواره حضور داشتند که شش تای آنها دیده شدند و جایزه گرفتند و نمایش ما در هیچ بخشی دیده نشد. حتّی بازیگر خردسالی هم که همه از او تعریف می کردند جایزه نگرفت. واقعاً متأسفم برای تئاتر ایران و برای تئاتر کودک و نوجوان و خردسالمان. حداقلش این بود که بازیگر خردسال ما دیده بشود. نه اینکه بازیگری که بزرگسال است دارد برای بچّه ها بازی می کند جایزه بگیرد و من به این ماجرا واقعاً معترض هستم.
سید مهرداد حسینی:
این جشنواره نسبت به جشنوارههای قبل آسیب شناسی شده بود. یک جاهایی به نقطۀ قوت رسیده بود. جاهایی نیز همچنان ضعف های خودش را داشت که مطمئناً در سالهای بعد، آن هم رفع خواهد شد. کارها و افرادی که در این جشنواره حضور داشتند، همگی از اسم و رسم دارهای تئاتر کشور هستند و شکر خدا جشنوارهی تئاتر کودک و نوجوان همدان از لول خوبی برخوردار بود.
لیدا وعیدی:
انتقاداتی از جشنواره دارم. اینکه تجهیزات و امکانات فنّی جشنواره در حد یک جشنوارهی بین المللی نیست. منی که شش سال است به همدان می آیم و در این جشنواره شرکت می کنم، هر سال همین سالن ها را می بینم و متأسفانه به جای اینکه شاهد پیشرفت تجهیزات و امکانات باشم هرسال شاهد افت آن هستم. به تبع آن من کارگردان نمی توانم خروجی مورد نظر را از کار داشته باشم. فقط ممکن است چهل یا پنجاه درصد تفکرات من در این سالنها به انجام و نتیجه برسد. کارهای کودک معمولاً به این شکل است که همه، همه کار می کنند. منی که تمام روز در راه هستم و شب به اینجا می رسم، پس از آن به سالن می آیم و تا سه صبح کار می کنم، بعدش دوباره از شش صبح می آیم و کار را ادامه می دهم، دیگر انرژی برای من نمی ماند که به اجرا برسم و مطمئناً نمی توانم کیفیتی که می خواهم را داشته باشم. ای کاش دبیر جشنواره و عوامل اجرایی به فکر مایی که عمر خود را در این راه گذاشته ایم، زندگی و اموراتمان از این راه می گذرد و صرفاً فقط کار کودک می کنیم باشند. ما علاوه بر جشنواره های داخلی، در جشنواره های خارجی هم شرکت کرده ایم و آنها امکانات مورد نظر ما را در اختیارمان گذاشته اند. ما در قالب فیلمی که برای بازبینی می دهیم اعلام می کنیم که چه امکانات و تجهیزاتی را نیاز داریم . ما نباید دغدغۀ این را داشته باشیم که تجهیزات فنی را از تهران با خود بیاوریم. باید تجهیزات جشنواره را ارتقاء بدهند چرا که ممکن است سال دیگر ایدۀ اجرایی من فراتر و بیشتر از چیزی باشد که در این کار وجود دارد.
امیدوارم که این مسائل حل شود و دبیر جشنواره بیشتر از اینکه به فکر آوردن آثار بیشتری به جشنواره باشد، کار های کمتر و با کیفیت تر را به جشنواره دعوت کنند و در عوض امکانات جشنواره را گسترش بدهند.
محمد عاقبتی:
با امکانات فنّی خیلی مشکل داشتم ولی به نظرم در حد توان جشنواره بود. از همدانی ها به خاطر میزبانی خوبشان ممنونم.
میلاد احمدلو:
اگر این آرا واقعاً رأی داورها بوده، کمی باید به سوادشان شک کرد. امّا یک حس درونی به من می گوید که این رأی داورها نبوده چرا که داور بخش ما یک روز قبل از اختتامیه به تهران رفت. ایشون داور بودند و می بایست تا آخر جشنواره در همدان می بودند. احساسم می گوید اصلاً این رأی داوری نبوده. حالا چه دست هایی در کار بوده؟ واقعاً متأسفم. من در بخش خردسال تمام جوانب را رعایت کردم. کار در بخش خردسال باید نهایتاً بیست و پنج دقیقه باشد و با دو بازیگر اجرا بشود. تمام این ها در کار من رعایت شد ولی با این حال می بینم که تمام کارها چهل دقیقه هستند و این یک علامت سؤال بزرگ است که در ذهن من مانده است. به نظر من تمام این ها بر می گردد به دبیر جشنواره که می بایست در انتخاب داور به شدّت دقّت می کردند (مریم کاظمی). من برای ایشان احترام و ارزش قائلم اما می شد از داوران دیگری استفاده شود.
حسن شیخزاده:
این جشنواره، جشنوارهی خیلی خوبی است. درست است که ما در طول سال در شهر و استان خود اجرای عموم می رویم ولی دوست داریم که اثرمان را به این جشنواره بیاوریم و به تماشا گذاریم و قضاوت هم بشویم. من نمی خواهم گلایه کنم ولی ما به لحاظ امکانات سالن دچار مشکل بودیم. امکانات نوری و امکانات فنّی سالن نسبت به بین المللی بودن جشنواره اصلاً مناسب نیست. من ذهنیّت دیگری داشتم. وقتی به ما اعلام شد که نمایش قزل باشماق در رقابت بخش بین الملل حضور دارد و قرار است با کشورهای دیگر رقابت کند، انتظار داشتم که حداقل امکانات سالن های جشنواره حداقل یک پلّه بالاتر از امکانات سالن های شهر خودمان باشد که متأسفانه نه تنها همان امکانات را نداشتیم که سطح امکانات فنّی خیلی پایینتر هم بود و باعث شد کیفیت اجرای ما خیلی پایین بیاید.
محمد طالبی:
جشنوارۀ امسال به لحاظ برگزاری آن در همدان خیلی عالی بود ولی از خیلی جهات مشکل داشت که باید ریشه یابی شود. مثلا وقتی در فراخوان یک جشنوارۀ بین المللی اعلام می شود که حداکثر تعداد بازیگران هر نمایش دو نفر است ولی بعداً در جشنواره اثری حضور دارد که پنج بازیگر دارد، یک تخلف آشکار اتفاق افتاده است. واقعاً باید افسوس بخوریم برای تمام جشنواره. گروه هایی حتّی زمان استاندارد اعلام شده برای نمایش های بخش خردسال را هم رعایت نکردند. مشکل دیگر این که چرا در بخش خردسال فقط یک جایزۀ برگزیده داده شد و حتّی از یک گروه تقدیر هم نشد؟ اگر بودجه کم است و آن را صرف مهمانان داخل هتل می کنیم، بهتر است جشنواره را برگزار نکنیم. به نظر من تمام کسانی که بخش مسابقه آمدند دنبال نشان دادن خود و به دنبال رقابت هستند. پس شایستهی یک تقدیر و یک برگزیدگی هستند.