تلاشی ناشیانه و یک محصول ضد زن
نگاهی بر فیلم سینمایی «دسته دختران»
سینمافا- محمد پورصادقی- «دسته‌ی دختران» اثر منیر قیدی، فیلمی است که با نگاهی ایدئولوژیک و کاملا ضدزن به موضوع جنگ می‌پردازد. ناامیدکننده است که کارگردانی که پیش‌تر در «ویلایی‌ها» به طرز موثر و قابل قبولی به موضوع زنان در پشت جبهه‌های جنگ عراق علیه کشورمان پرداخته بود، فیلم جدید خود را به یک اثر تبلیغاتی ناشیانه و گل‌درشت برای دفاع آرمان‌هایی چون حجاب، ناموس و اطاعت از شوهر تقلیل داده است؛ چیزی که شاید انتظار آن را از راویان تازه‌کار سینمای تجربی هم نداریم.
شخصیت‌پردازی بسیار ضعیف و شکل‌نگرفته، یکی از نقاط ضعف اصلی فیلم به‌شمار می‌رود. نقاط عطف و چرخش‌های دراماتیک فیلم عبث و باور ناپذیرند و بازیگرهای نام‌آشنا و پر زرق و برق فیلم، فاصله‌ای باورنکردنی با آنچه که باید، دارند. عملکرد ضعیف در طراحی و کارکرد جلوه‌های ویژه‌ی میدانی و کامپیوتری مشهود است و مخاطب از حجم صداهای زائد و اغراق‌های تصویری، عاصی می‌شود. هرچند ممکن است مضمون و روایت فیلم در خدمت آرمان‌های خاصی باشد، اما این موضوع نمی‌تواند نقاط ضعف ساختاری و محتوایی آن را توجیه کند.
در مقایسه با اثر پیشین منیر قیدی که به موضوع زنان و جنگ پرداخته بود، «دسته‌ی دختران» گام بزرگی به عقب به‌شمار می‌رود. فیلم به‌جای تلاش برای ارائه‌ی تصویری واقع‌گرایانه از زنان در جنگ و درگیری آن‌ها با چالش‌های عاطفی و اجتماعی، بر تقویت ایدئولوژی‌های خاص تمرکز کرده است.
نتیجه آن‌که «دسته‌ی دختران» نه تنها نتوانسته است گام‌های موثری در مسیر بازنمایی زندگی و رشادت زنان در جنگ بردارد، بلکه با ارائه‌ی روایتی ایدئولوژیک و دور از واقعیت، موجب تقویت و بازتولید نگرش‌های ضدزنانه در جامعه‌ی امروز می‌شود. امید است کارگردان در آینده مسیری متفاوت را برگزیند و به موضوعات حساسی چون تاریخ و زنان رویکردی واقع‌گرایانه و اخلاقی بپردازد.
