نگاهی به فیلم «بیرو»

سینمافا- میلاد معتمدی‌فر- بیرو از آن دست فیلم هایی بود که قبل از جشنواره به واسطه موضوع خاص و ورزشی که داشت خیلی سروصدا کرد.
اساسا فیلم های ورزشی ،بیوگرافی همیشه در هرجای دنیا که باشد مورد استقبال عموم مخاطب قرار می‌گیرد.
مرتضی عباس میرزایی پس از فیلم نه چندان موفق انزوا و به فاصله چند سال تصمیم می‌گیرد فیلم بیرو را بسازد.
بیرو داستان زندگی علیرضا بیراوند، سنگربان تیم ملی فوتبال ایران را به تصویر می‌کشد. پس از درخشش علیرضا بیرانوند در جام جهانی ۲۰۱۸، سرگذشت پر مشقتِ این چهره بیش‌ازپیش نظرات را به خود جلب کرد. فیلم بیرو به‌عنوان یکی از آثار حاضر در چهلمین جشنواره فجر روی روایت قصه‌ی دوران نوجوانی تا زمان امضاء اولین قرارداد حرفه‌ای علیرضا بیرانوند با نفت تهران دست گذاشته است. حتی علیرضا بیروانوند در مصاحبه‌ای تایید کرده که فیلمنامه بیرو داستان زندگی وی را به تصویر می‌کشد. این بازیکن ملی‌پوش  همچنین ابراز امیدواری کرده که نوجوانان و علاقه‌مندان به فوتبال ضمن لذت بردن از فیلم بیرو، از تلاش برای رسیدن به اهداف خود دست نکشند.
در فیلم بیرو، حسین بیرانوند، رضا داوود نژاد، سعید داخ، صحرا اسدالهی، سهیل قنادان، سیاوش چراغی پور، مهدی زمین پرداز، ستایش تارانی، سارا والیانی به هنرآفرینی پرداخته اند. «بیرو» روایتی از زندگی علیرضا بیرانوند، دروازه‌بان تیم ملی فوتبال ایران از دوران کودکی تا ورود به فوتبال حرفه‌ ای و عضویت در تیم ملی فوتبال ایران است.
این فیلم سینمایی چهره‌‌ای را به تصویر می‌کشد که برای تمام مردم یک کشور از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است. اما بیرانوند بیشتر از این‌که یک چهره ملی باشد، یک چهره رنگی است. بنابراین نمی‌توان او را یک قهرمان ملی دانست که لازم باشد درباره‌اش یک فیلم سینمایی ساخته شود. فکر کنید که یک کارگردان بخواهد درباره وُریا غفوری یا فرهاد مجیدی فیلم بسازد آیا هواداران رقیب آن‌ها را به عنوان چهره ملی خواهند پذیرفت؟ قطعاً خیر. بنابراین فیلم علی عباس میرزایی در همان گام اول یعنی انتخاب سوژه به خطا می‌رود.
از اساسی ترین مشکل بیرو ساختار ابتدایی آن است که تماشاگر را به هنگام تماشا پس می‌زند. علی‌رغم تمام تلاشی که علی عباس میرزایی انجام داده است فیلم در قیاس با نمونه های سطح اول خارجی در مرتبه بسیار پایین‌تری قرار می‌گیرد. به شکلی که بعد از گذشتن دقایقی از فیلم تماشاگر نمی‌تواند با سوژه و قهرمان فیلم ارتباط برقرار کند و همین موضوع باعث می‌شود که فیلم به مرتبه یک اثر سطح پایین نزول کند. صحنه‌های فوتبالی فیلم هم بیشتر از آن‌که رئالیستی از کار در بیاید، فانتزی و کارتونی از کار درآمده و همین موضوع در نهایت باعث می‌شود منطق روایی بیرو هم زیر سوال برود. جسارت علی عباس میرزایی برای ساختن فیلمی در این ژانر قابل تحسین است، اما مشکل اصلی این جا است که این جسارت در نهایت تبدیل به یک اتفاق خوب نشده است. اتفاقی که بتوان از آن به عنوان یک دستاورد بزرگ در سینمای ایران یاد کرد.