روزی نه چندان خوب
یادداشت سینمافا بر فیلم‌های «شهرک» و «2888»
سینمافا- مهدی غضنفری- دو فیلم «شهرک» و «2888» به نمایش درآمدند.
شهرک (علی حضرتی)
“شهرک” دومین ساخته علی حضرتی است. فیلم آشکارا و به مانند فیلم «بی رویا» (آرین وزیر دفتری) تحت تاثیر سینمای جریان اصلی آمریکا و هالیوود است. فیلم که حال و هوایی “ترومن شویی”(پیتر ویر) نیز دارد سعی می‌کند در داستانی نمایشی و البته غیر قابل باور (حداقل در مقیاس با سینمای ایران) مصائب فیلمسازی و نقش گرفتن و در قالب نقش فرو رفتن را بیان نماید. فیلمساز با اینکه کم و بیش از پس اجرا برآمده است اما کماکان فضا فانتزی و نچسب است. مشکل دیگر چنین فیلم‌هایی نسبت به نمونه‌‌های غربی و یا جنوب شرقی آسیایی‌اش التزام های شرعی و عرفی کشور در رابطه با روابط کاراکترهای مرد با کاراکترهای زن است که بخش عمده‌ای از فیلم در رابطه با توجیه این مهم است («بی رویا» که سرآخر مجبور به اضافه کردن کپشن اختلال روانی پایانی شد). این فیلم‌ها البته جدا از رویکردهای نمایشی و روانشناختی یک جنبه‌ی امنیتی هم دارند که نسبت به فیلم‌های امنیتی آشکار، پنهان امنیتی محسوب می‌شوند.
۲۸۸۸ (علی اکبر حیدری، کیوان علی‌محمدی)
توامان فیلمی بیوگرافیک (زندگی نامه ای)، دفاع مقدسی و البته تجربی است. فیلم سیاه و سفید و بیشتر درباره مسئول کنترل و هدایت راداری هواپیماهای جنگی ایرانی در سایت مهم راداری کشور به نام کوباشی است. ۲۸۸۸ با اینکه دفاع مقدسی است اما چون آدم‌های درگیرش اهم از مسئولین راداری، خلبانان و همسرانشان بیشتر آدم های تحصیل کرده و آموزش دیده آمریکا هستند جنس دیالوگ‌ها، روابط، سر و ریخت و پوشش کاراکترها از اساس با آنچه بیشتر در فیلم های دفاع مقدسی دیده‌ایم متفاوت است. فیلم بیشتر از طریق صدا پیش می‌رود و شکلی مینی‌مالیستی دارد. ۲۸۸۸ در مجموع ادامه‌ای بر فیلم‌های تجربی قبلی فیلمساز است اما به مانند اغلب آثار قبلی فیلمساز با اینکه متفاوت است اما خیلی موفق نیست.
