یادداشت سینمافا بر «علف زار» و «شادروان»
سینمافا- مهدی غضنفری- در روز دوم، فیلمهای علف زار و شادروان به نمایش درآمدند.
علف زار (کاظم دانشی)
“علف زار” ترکیبی متعادل از سینمای اصغر فرهادی و سعید روستایی است (در اینجا به درام های خانوادگی سینمای اجتماعی گفته می شود ) فیلم که بر پیشانی اش بهرام رادان بازیگر (بدون بازی در فیلم) بعنوان تهیه کننده دارد (من جدی نگرفتم لطفا شما هم جدی نگیرید! ) با اعتماد به نفس زیادی ساخته شده است علف زار فیلمی خوش ساخت اما بشدت ایدئولوژیک است علف زار داستان همزمان طبقه های گوناگون است فیلم درباره طبقه خیلی فرو دست (خیلی فقر) طبقه فرودست (فقیر)، طبقه میانی (متوسط شهری) و طبقه فرا دستِ برخوردار اما دولتی رانتی است و آشکارا در ستایش مفهومی به مادر است اما چرا فیلم ایدئولوژیک است ؟ طبقه خیلی فرودست بی جنبه و اهل چاقو کشی است طبقه فرو دست درگیر مواد مخدر است طبقه میانی و فرادست هم اهل خیانت، مشروب خوردن و الواطی است و لوس تر آنکه از بین همه زن های فیلم تنها زن فیلم که حاضر به بچه آوردن نیست همان است که اهل خیانت است
و هم او نیز راه الواطی را به دیگران نشان داده است!
شادروان (حسین نمازی)
“شادروان” فیلمی خوش ساخت با مضمونی جالب است که در عین درام خانوادگی بودن (در اینجا سینمای اجتماعی گفته می شود) واجد طنزی ملایم نیز است فیلم که آشکارا متاثر از حال و هوای “مهمان مامان” ساخته داریوش مهرجویی است اگر تمرکزش را در داستان پردازی از دست نمی داد و پایان اقناع کننده تری داشت حتی از فیلم علف زار هم فیلم بهتری بود (چون ایدئولوژیک نیست)