یادداشتی بر فیلمهای «مرد بازنده» و «بیرو»
سینمافا- مهدی غضنفری- سالن همایشهای برج میلاد که بیشتر برای منتقدین و اصحاب رسانه است نسبت به پردیس سینمای ملت سال گذشته وضعیت بهتری دارد! سال گذشته سالن ملت بدلیل کرونا به امان خدا رها شده بود! و هیچ پذیرایی در کار نبود نه آبی، نه چای و نه قهوه ای ..و رستوران ها هم که تعطیل بود! خوشبختانه امسال هم آب و مخصوصا آب جوش همراه با نسکافه و چای به سالن جشنواره بازگشته است و هم بوفه باز است..
مروری داریم بر دو فیلم روز اول:
مرد بازنده (محمدحسین مهدویان)
«مرد بازنده» آشکارا تعلقی به سینمای نوآر(فیلم کارآگاهی سیاه) دارد، فضایی تیره و تار و بارانی که همیشه می بارد، با حضور کارآگاهی که پالتو(بارانی بلند) پوشیده و قتلی که رخ داده است و پای زنی(یازنهایی) نیز در میان است. فیلم با اینکه کارگردانی مشکلی دارد اما انتخاب جواد عزتی و گریم سنگیناش برای پیر شدن جواب نداده است. جواد عزتی در فیلم به شکل عجیبی حال و هوای رضا عطاران را پیدا کرده است که صدای جواد عزتی را دارد! فیلم به دلیل نامعلومی اصرار دارد قتلی که بدلیل عشق یا هوس رخ داده است را به روابط پیچیده آقازادگی در کشور بسط دهد و چون موفق نمیشود هیچکدام را به سرانجام برساند بشدت ناموفق است. درد دندان کارآگاه، روابط پر تنش با پسر و دخترش، بی خیالی ضوابط اداری بیش از آنکه از کاراکتر شخصیت بسازد عامل اخلال است و اذیت میکند.
بیرو (مرتضی عباس میرزایی)
«بیرو» به احتمال زیاد برای مخاطب هدفش که کودکان و نوجوانان هستند جالب توجه است. فیلم که اتوبیوگرافیک محسوب می شود درباره زندگی «علیرضا بیراوند» دروازه بان ملی پوش ایرانی است. «بیرو» به جز انتخاب بازیگر نقش اول(حسین بیراوند) که به علیرضا بیرواند شباهت دارد در انتخاب و هدایت بازیگرها (بازی ها و لهجه) و اجرا از کمبودهای زیادی برخوردار است. بیرو فیلمی تلویزیونی است که حضورش در بخش مسابقه سودای سیمرغ (سینمای حرفه ای ایران) هم ظلم به فیلم و هم مخاطب بزرگسال سالن همایشهای برج میلاد است.